Love, love, love

Αυτό είναι ένα βιντεάκι που μου άρεσε, έτσι για να αλλάξουμε διάθεση...

O σεισμός στο Christchurch

Την Τρίτη το πρωί, τίποτα δεν προμήνυε, αυτό που επρόκειτο να συμβεί: Σηκωθήκαμε κανονικά, τα μικρά θα αργούσαν να πάνε σχολείο επειδή οι καθηγητές της Δευτεροβάθμιας αποφάσιζαν για απεργίες για μισθολογικά ζητήματα, έτσι όλοι φύγαμε από το σπίτι στις 10.30, για να πάμε στις δουλειές μας...Όταν ο σεισμός χτύπησε, εγώ βρισκόμουν στη δουλειά μου, ο Μιχάλης στο σπίτι και τα παιδιά στο μεσημεριανό διάλειμμα, στην αυλή του σχολείου τους...Ο σεισμός ήταν τρομερός, οι περισσότεροι σκέφτηκαν οτι ήταν τουλάχιστον 7.8, αλλά αργότερα αποδείχτηκε πώς ήταν μεγέθους 6.3, με επίκεντρο στο λιμάνι του Lyttelton...

(στη φωτό, ο Καθολικός καθεδρικός ναός στην οδό Barbadoes, όπως ήταν πριν τους σεισμούς. φωτό: δική μου.)
Φυσικά ακολούθησε χάος, δεν υπήρχε ρεύμα, η άσφαλτος άνοιξε σε πολλά σημεία κει έβγαζε άμμο και νερό (υγροποίηση) και το ιστορικό κέντρο της πόλης ισοπεδώθηκε...ΟΙ κεντρικοί δρόμοι έκλεισαν από τα συντρίμμια, πολλοί άνθρωποι εγκλωβίστηκαν στα ερείπια και κτίρια πήραν φωτιά, γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με τοξικούς καπνούς...

Καθώς ήμουν στη δουλειά η οποία στεγάζεται σε αντισεισμικό προκατ κτίριο, μετά από πολλές προσπάθειες επικοινωνίας στο τηλέφωνό του σπιτιού, έστειλα μήνυμα στον Μιχάλη να μάθω πώς είναι...Μου απάντησε πώς πήγαινε να πάρει τα παιδιά, που ευτυχώς ήταν καλά, και πώς μαζί θα έρχονταν να πάρουν εμένα...Πέρασε τουλάχιστον μία ώρα πριν καταφέρω να τον ξαναπετύχω στο τηλέφωνο για να μου πει οτι επικρατούσε κυκλοφοριακό χάος, πώς το κέντρο ήταν αποκλεισμένο και πώς ήταν αδύνατο να φτάσει: συμφωνήσαμε να με περιμένει σε συγκεκριμένο σημείο, ενώ εγώ θα διέσχιζα το κέντρο της πόλης προκειμένου να τους συναντήσω...

(ο ίδιος ναός, κατεστραμμένος από το σεισμό, την Τρίτη το μεσημέρι, ενώ κατευθύνομαι πεζή προς το σημείο συνάντησης με την οικογένειά μου..φωτό: δική μου.)

Αποφάσισα να ακολουθήσω την οδό Barbadoes, που περνάει μπροστά από τη δουλειά μου και εκτείνεται τουλάχιστον μέχρι το προάστιο που μένουμε, και πέρασα μέσα από τη λασπωμένη άσφαλτο, καθώς η καταστροφή ήταν τεράστια.....Σε κάποια στιγμή ρώτησα ένα νεαρό που ρύθμιζε την κυκλοφορία αν ακολουθούσα την σωστή κατεύθυνση και έβγαινα στο σημείο που ήθελα, μου απάντησε να συνεχίσω ευθεία και "να μην κοιτάξω καθόλου αριστερά", όταν έφτασα στην συμβολή Barbadoes και Glousester κοίταξα ευθεία πάνω (αριστερά) για να δω τον καθεδρικό, και δεν μπόρεσα να εντοπίσω το καμπαναριό (που είχε καταρρεύσει...)

Μετά από διαδρομή 2.5 χλμ, έφτασα στο σημείο συνάντησης όπου με περίμενε η οικογένειά μου και κατευθυνθήκαμε στο σπίτι μας....

(ο Καθολικός ναός, φωτογραφημένος την Τρίτη το μεσημέρι, ενώ πηγαίνω πεζή προς το σημείο συνάντησης με την οικογένειά μου..φωτό: δική μου.)

Είμαστε καλά, είμαστε όλοι μαζί, είμαστε ψύχραιμοι και καλά προετοιμασμένοι...

Σχετικά με τα όσα γράφτηκαν στις τοπικές εφημερίδες του Βόλου, όπου παρουσιάζομαι ως συνεντευξιαζόμενη, να σημειώσω οτι στην περίπτωση της Θεσσαλίας, με ξύπνησαν στις 2 το πρωί και πως η επιλογή φωτό ήταν ατυχής (απ' ότι μου περιέγραψε η μητέρα μου μέσω τηλεφώνου), ενώ στον δε Ταχυδρόμο, απάντησα ξημερώματα, με μέηλ περίπου 10-12 σειρών, σε μία άγνωστη σε μένα δημοσιογράφο, και από το οποίο μέηλ δεν χρησιμοποιήθηκε ούτε μία γραμμή...Τα υπόλοιπα αποτελούν προιόν δημοσιογραφικής έρευνας των εφημερίδων...

Για περισσότερες φωτό κλπ, υπάρχει το προφίλ μου στο FB, δεν υφίσταται θέμα επιστροφής μας, σας ευχαριστώ όλους για τα μέηλ σας και τα μηνύματά σας, και θα κάνω και νέες ενημερώσεις, τόσο στο FB, όσο και μέσω το μπλογκ...

Καλό βράδυ να έχετε

Δέσποινα Τσαφετοπούλου
(όλες οι φωτό είναι δικές μου)

Το τοπάζι

Το όνομα τοπάζιο το χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, αλλά δεν αναφέρονταν στο υλικό για το οποίο μιλάμε σήμερα, αλλά στο περίδοτο. Θεωρείται οτι το όνομα Τοπάζιο προέρχεται από ένα νησί στην Ερυθρά θάλασσα που είχε αυτό το όνομα. Ο Πλίνιος γνώριζε ότι το τοπάζιο εμφανίζεται σε διάφορες αποχρώσεις, και ο Στράβων, τον περιγράφει ως «λίθος διαυγής, χρυσό αποστίλβων φέγγος»

Το χρώμα του συνήθως είναι κίτρινο – μελί, αλλά εμφανίζεται και σε άχρωμο, ροζ, πράσινο, ακόμα και κόκκινο.

Δημοφιλής είναι και η γαλάζια ποιότητα του, που μοιάζει με ακουαμαρίνα, επειδή όμως είναι πολύ ανοιχτόχρωμο, σχεδόν πάντα το επεξεργάζονται με ακτινοβόληση και το χρώμα του γίνεται μπλε έντονο.

Τα τοπάζια με κίτρινη και κονιάκ απόχρωση είναι τα πλέον δημοφιλή. Έχουν την ονομασία Imperial Topaz (Αυτοκρατορικά), γιατί τα προτιμούσαν ιδιαίτερα οι τσάροι της Ρωσίας.

Παλαιότερα το κίτρινο τοπάζι είχε μεγαλύτερη ζήτηση, αλλά στη θέση του τελευταία χρησιμοποιείται σιτρίν, ή ανοιχτόχρωμος καπνίας που είναι πολύ φθηνότερα. Το 1750 ένας κοσμηματοπώλης από το Παρίσι ονόματι Dumelle, παρατήρησε ότι το κίτρινο τοπάζι με παρατεταμένη θέρμανση αλλάζει χρώμα και γίνεται ροζ. Στην πάνω φωτό, η parure με ροζ τοπάζια, από τα κοσμήματα του Σουηδικού Στέμματος.

Ήταν προφανώς από τις πρώτες προσπάθειες για επέμβαση στα χαρακτηριστικά των πολύτιμων λίθων και ανάδειξη της ποιότητας τους. Το ρόζ τοπάζι κυκλοφορεί έκτοτε στην αγορά με την παραπλανητική ονομασία "Brazilian ruby".

Δεν έχει αναφερθεί η παρασκευή συνθετικών τοπαζιών αλλά κυκλοφορεί στην αγορά μια ποιότητα ιριδίζοντος τοπάζιου που την ονομάζουν 'mystic topaz,' η οποία είναι φυσικό λευκό τοπάζι επεξαργασμένο με οξείδια του τιτανίου.

Το εφέ που δημιουργεί είναι πανέμορφο, αλλά η επίστρωση στο κάτω μέρος της πέτρας καταστά απαγορευτική τη χρήση καθαρισμού του κοσμήματος με υπερήχους, διότι την καταστρέφει και οι ιριδισμοί χάνονται...

Δέσποινα Τσαφετοπούλου
Φωτό από το νετ και από την προσωπική μου συλλογή
Πληροφορίες από την jewelpedia