Η βροχή τρυπάει την επιφάνεια,
μα όσοι σηκώνουν το κεφάλι υπεροπτικά,
κι οι άλλοι που αποστρέφουν το βλέμμα ταπεινωμένοι
οσμίζονται στον αιθέρα το αδιέξοδο,
και οργανώνουν εναγωνίως πλάνα διαφυγής.
Όπως στα ξεχειλωμένα στόματα των ηθοποιών του δρόμου,
με το χαμόγελό τους απλωμένο με μανταλάκια πλαστικά,
στο θέατρο του εκδιδόμενου παραλόγου με τα μουσαμαδένια όνειρα,
οι ναρκαλιευτές άγνωστων, αλλοπρόσαλλων ρευμάτων
απλώνουν τα χέρια, τα δάχτυλα,
στα σύρματα.
Στα σαπισμένα φύκια των ακτών
τ’ απομεινάρια μιας θρησκείας ξεφτισμένης,
στους αφρισμένους κόλπους των κυμάτων
κομμάτια ναυαγισμένοι γλάροι, καρβουνιασμένα ξύλα, επιπλέοντα.
Αργότερα θα αυτοπυρποληθούν σε ένδειξη διαμαρτυρίας
ή θα σκορπίσουν,
χαρτοβασίλεια αξιών και μύθων.
Οι πόθοι στοιβάζονται σε μικρά μπαούλα σιωπής,
έτσι είναι ο κόσμος μας, σήμερα,
αύριο όλα θ’ αλλάξουν, -λοιπόν-.
Θα ξεχάσεις κι εσύ, κατά λάθος,
τα πλάτη και τα μήκη των θαυμάτων,
τα πράγματα, τα πλάσματα χωρίς ταυτότητα.
Βαθιά μες το σκοτάδι θα κρύψεις το πρόσωπό σου,
να μη σε δω ξανά γυμνό,
στους διαδρόμους του μυαλού να ελίσσεσαι.
Επώδυνος τοκετός θα είναι το ταξίδι πίσω στο φως,
έξω από τη μήτρα όπου μέσα επιπλέεις, ασφαλής, (ως τώρα).
Θα ξεχάσεις κι εσύ, επίτηδες,
την αρχή και το τέλος της ιστορίας,
της θεωρίας που ανεφάρμοστη,
αλλάζει συνεχώς,
όπως εμείς.
Μα όταν τίποτα πια δε θα έχει μείνει
απ’ τις επάλληλες στρώσεις της φαινομενικής
-κατά τα άλλα-
ρεαλιστικής απόδοσης της πραγματικότητας
μόνον αυτοί οι ναρκαλιευτές θα αναμένουν ακόμη,
τις μηλολόνθες του καλοκαιριού,
να τρυγήσουν τις αιμάσσουσες πληγές τους...
Δέσποινα Τσαφετοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου