"100 χιλιάδες ποιητές" - εκδήλωση Σαββάτου 29/9- Βόλος

Και καθώς οι φετινές εκδηλώσεις των "100 χιλιάδων ποιητών για την αλλαγή" έφτασαν στο τέλος τους (και ενώ περιμένω τον φιλο Άρη να μου στείλει το φωτορεπορτάζ που μου υποσχέθηκε-  ακούς Άρη;;;), επανέρχομαι στο θέμα με την ανάρτηση του πρώτου από τα δυο ποιήματα που έστειλα στην  υπεύθυνη διοργανώτρια των εκδηλώσεων του Βόλου- Νανά Νέστορος, για την εκδήλωση του Σαββάτου 29/9, στην πλατεία Πανεπιστημίου, και η οποία Νανά, ήταν πολύ εξυπηρετική και την ευχαριστώ πολύ για την κατανόησή της και τη συνεργασία της...

Μάλιστα θυμήθηκα εκ των ύστερων οτι είχαμε συμμετάσχει μαζί σε μία αντίστοιχη εκδήλωση, τον Δεκέμβριο του 2011, στο Πολιτιστικό κέντρο της Νέας Ιωνίας Μαγνησίας :) 

http://despoina-poemsjewelsphotos.blogspot.co.nz/2011/12/2162010.html

Αγαπητή Νανά, χαίρομαι που σε γνώρισα έστω και μέσω ίντερνετ & e-mails, και ελπίζω κάποια στιγμή να τα καταφέρουμε να τα πούμε και από κοντά :))

Goodbye yellow brick road

Αντίο δρόμε με τα κίτρινα τούβλα.

Τα χέρια μου ανοίγω στις ειδήσεις να μάθω την αλήθεια μου

μα δε φοβάμαι αυτά που βλέπω

μόνον αυτά που δε μπορώ να φανταστώ.

Πίσω στο βροχερό καλοκαίρι

στους νερόλακκους των δρόμων και των πεζοδρομίων

τους μουχλιασμένους ανθρώπους που περιμένουν

                                                               στις στάσεις των λεωφορείων

σκεπασμένοι με βρύα που τα βοσκάνε σαλιγκάρια.

Οι κίτρινοι δρόμοι τους σβήστηκαν

όταν τα εκκρεμή και τα παραπετάσματά τους κατάρρευσαν

και οι επάλληλες ντροπές τους λιποτάκτησαν

για να θεμελιώσουν το αυτοσυντήρητο σύμπαν των παραστάσεων.

Ξεχασμένοι και κενοί στέκονται στις γωνιές των δρόμων

στα φανάρια, στις εισόδους των πολυκατοικιών,

χωρίς πυξίδα

και μηρυκάζουν το παρελθόν της ματαιωμένης ζωής τους,

όπως τα απαρχαιωμένα δίλεπτα «προσεχώς», των κινηματογράφων.

Στις αδιακρισίες των ματιών τους κυμαίνονται οι πόθοι

που αποδεικνύονται τροχοπέδη,

και οι παρεμβολές -στρεβλώσεις των λησμονημένων ατραπών τους,

που αλώβητες, σαν ηλιαχτίδες τον χειμώνα,

χαράζουν τη στασιμότητα των αχανών αποστάσεων μιας ζωής.

Αντίο λοιπόν δρόμε με τα κίτρινα τούβλα,

εδώ τελειώνει η δική μου διαδρομή,

μακριά, πολύ μακριά από τον τόπο που ονειρευόμουν, οδηγείς,

εκεί όπου τα πάθη ολοκληρώνονται,

σε μέρη που η θλίψη αναγεννάται αέναα,

στους οίκους δημοπρασιών όπου τα τραγούδια της αθωότητας

                                                                        παλιώνουν ανομολόγητα

και η τιμή της σιωπής τους ανεβαίνει συνεχώς

κάτω από το φωτισμό φθορίου.

Δέσποινα Τσαφετοπούλου