ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ ΣΤΗ ΝΤΟΥΛΑΠΑ
Καθώς χάνεται το τελευταίο φως του ήλιου
που πεθαίνει στωικά κι απόψε
κι ενώ το φεγγάρι γλιστρά απ’ την κρυψώνα του,
πάνω από τα σκοτεινά πεύκα του λόφου
αναλογίζομαι τι θα ήταν άραγε πιο ανώδυνο,
ο χωρισμός, ο θάνατος, ή ο έρωτας;
Η πιο γλυκιά ανάγκη του ανθρώπου
για ν’ αγγίξει λίγες στιγμές ευτυχίας
πριν κλείσει τα μάτια του για πάντα,
είναι ν’ αφήσει το σημάδι του,
από εγωισμό,
ή ακόμα κι από αίσθημα αυτοσυντήρησης.
Τα δυνατά γονίδια,
οι ευσεβείς πόθοι της διαιώνισης του είδους του.
Πικρή αλήθεια, αφού η μικρή πολύτιμη και μίζερη ζωή μας,
εξαρτάται πάντα από την εικόνα που δείχνουμε στους άλλους,
τα επιφωνήματα θαυμασμού κι επιδοκιμασίας
και τη συστηματική επιτήδευση στους τρόπους…
Πόσο γρήγορα διαλύονται όλα,
όταν έρθει η κρίσιμη στιγμή της διανομής των ιματίων,
ανάμεσα στους δελφίνους της πατρογονικής καταξίωσης…
Και τι άδοξο που αποδεικνύεται το επερχόμενο τέλος,
για τους διεκδικητές της ακριβής υστεροφημίας!
Κι όμως τα απλά, τα απέριττα του κόσμου αυτού,
όπως το κίτρινο φεγγάρι από την ασημιά κλωστή του,
πάνω από τον τόσο κοινότυπο-κατά τα άλλα- αχνοπράσινο
όγκο των δέντρων,
ή το αντιφέγγισμα της θάλασσας,
αυτές οι τρυφερές αντανακλάσεις της μνήμης
που συντηρείται μέχρι την ώρα
που η τελευταία μας πνοή θ’ αφήσει το ανήμπορο κορμί μας,
είναι που θα συντροφεύουν το έσχατο πετάρισμα
των κουρασμένων βλεφάρων.
Και ίσως και η ανεκπλήρωτη επιθυμία
και η απογοήτευση που νοιώσαμε,
όταν αποτύχαμε να κόψουμε ένα κομμάτι λευκό σύννεφο,
κάποιο πρωινό μιας ξεχασμένης άνοιξης,
των νιάτων._
Ποίημα και φωτό
Δέσποινα Τσαφετοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου