ΝΕΚΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

ΝΕΚΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Ο καφές στεγνώνει στο φλιτζάνι σου,
καθώς εσύ ανάβεις ένα καινούριο τσιγάρο
και κρατάς τα μάτια σου κλειστά,
όπως τον καπνό μέσα στο λαιμό σου.
Το μεσημέρι περνάει βαριεστημένο
στο σκοτεινό καφενεδάκι
με τα καλοκαίρια ζωγραφισμένα στους καθρέφτες,
τα ίδια καλοκαίρια που φοράς ακόμα επάνω σου
βαστώντας το τσιγάρο με τη στάχτη του να πέφτει:
μην κρατάς άλλο την ανάσα σου,
ο βυθός που σε κρατάει δεν είναι ο γνήσιος.
Αγόρι, περνάει ο καιρός χωρίς πισωπατήματα
απλώνω τα δάχτυλά μου στο σώμα σου,
ν’ αφυπνιστώ στο δέρμα σου
όπου οι γαλάζιες φλέβες χτυπούν σα λεπτές φωτεινές αχτίδες.
Ο νεκρός χρόνος απειλεί να κατακλύσει
τη σκληρή, ανελέητη πραγματικότητα
να μας γλιτώσει από τον κόπο να κοιτάξουμε γύρω,
να μην ανακαλύψουμε τη δυστυχία στα μάτια των παιδιών,
που σαν λαβωμένα σπουργίτια ακροπατούν στα πεζοδρόμια,
αποζητώντας μια διέξοδο στην πλήξη.
(Μα η αλήθεια που πονάει πραγματικά,
είναι η γνώση πως η αθωότητα δε χάνεται,
αλλά κλέβεται σιγά-σιγά απ’ όλους και απ’ όλα).
Είμαστε μόνοι μέσα στο πετσί μας
ακόμα και μέσα στο πλήθος των ανθρώπων
(και των υπανθρώπων)
είμαστε ολομόναχοι,
ξένοι ανάμεσα σε ξένους,
απροσάρμοστοι και απρόθυμοι να κάνουμε εκπτώσεις στο εγώ μας,
(να συνθηκολογήσουμε)
όπως και αυτά τα παιδιά που στέκουν χωρίς παιχνίδι κι ενδιαφέρον
και μας κοιτούν απορημένα και αμέτοχα,
κι ελπίζουν πως δε θα μεγαλώσουν πρόωρα
και δε θα μεταμορφωθούν σε σκυθρωπούς ενήλικες,
σαν τους γονείς τους,
πως ίσως ένα πρωί που θα ξυπνήσουν,
ο κόσμος θα είναι ρόδινος όπως στα παραμύθια,
όπου ο νεκρός χρόνος,
καλύπτει όλες τις πληγές και –ευτυχώς-,
τις ποταπές αλήθειες,
που απαγορεύουν τα όνειρα.

Δέσποινα Τσαφετοπούλου

(Η φωτό είναι από το deviantart)