{ δάσος }
ένα χωριό ταμπουρωμένο στο μακραίωνο καβούκι της μοναξιάς του,
έτσι που δεν έμεινε ούτε μια γυναίκα παστρικιά απ' το σπέρμα του αδερφού της,
και τα λειψά ομοιώματα ξεπετάχτηκαν από τις μήτρες,
τραγουδώντας ακατάληπτες κατάρες,
εμβολίζοντας τα σύνορα με τρεχαλητά ηλιθίων,
υποτάσσοντας τα χωριά με τη νυχθημερόν ακατάπαυστη τρέλα τους
και σκορπίζοντας τον χαρτοπόλεμο της εκδικητικής τους παραζάλης,
ώσπου οι άνθρωποι δεν μπορούσαν πια να τους ακούν,
μελανιασμένοι απ' τα χτυπήματα των πολύκλωνων χεριών τους,
ώσπου οι άνθρωποι φοβούνταν μηn μπουν και στον ύπνο τους τα έξι δάχτυλα της αιμομιξίας που αυγάτιζαν κάθε μέρα και τους έπαιρναν τη μπουκιά απ' το στόμα
πασπατεύοντας τις γυναίκες τους και μαθαίνοντας πολεμικά παιχνίδια στα παιδιά τους,
ώσπου οι άνθρωποι τούς παρέδωσαν τα κλειδιά του κόσμου
κι υποταγμένοι ξεκίνησαν περιφέροντας τις σκιές τους,
σιωπηλές συμφορές τους,
ελπίζοντας,
μονάχοι,
κρυμμένοι,
στο προσφυγικό δάσος των ανθρώπων
Δημήτρης Τανούδης
Από την ανέκδοτη συλλογή "Κοσμοφυΐα"dtanoudis@gmail.com
ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ: http://www.nefeli-books.com/spasmos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου