Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Οι "πειραγμένες"...

Εντάξει, το παραδέχομαι...Ενώ αποφεύγω γενικά να "πειράζω" τις φωτό, κάποιες φορές δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό...Έτσι λοιπόν σ' αυτήν την ανάρτηση, αποφάσισα να ανεβάσω τις "πειραγμένες"...(και μετά λέμε για τις πανέμορφες καρτ ποστάλ και ζηλέυουμε τα χρώματά τους...Ας είν' καλά το photoshop...)

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Μικρόκοσμος


Μια αυλή
Μια κουζίνα
Μια πόρτα ανοιχτή στο έξω,
στην άκρη ενός διαδρόμου
Και μια αγκαλιά

Κι ένα τραπέζι,
Μερικά ποτήρια κρασί
Κουρτίνες ανοιχτές
Μουσική να παίζει
Τα χελιδόνια στη στέγη, μια άνοιξη

Όταν η μέρα είναι θερμή
Και η καρδιά γεμάτη ελπίδα
Και χαρά
Στο πρόσωπο των παιδιών σου
Πριν φύγουν για το σχολείο

Ο ζεστός ήλιος
Η ελπίδα
Η χαρά
Η αναμονή
Το αύριο

Το αύριο
Η αναμονή
Η σκέψη για το μετά
Το μέλλον, το άγνωστο
Για όλους

Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

15th Fina women's water polo cup, στο Christchurch


Δεν θυμάμαι να έχω ξαναγράψει στο μπλογκ σχετικά με τους Έλληνες, εδώ...Λοιπόν στην πόλη υπολογίζεται πώς ζουν γύρω στα 350 άτομα Ελληνικής και Κυπριακής καταγωγής, κάποιοι από τους οποίους είναι και μέλη της Ελληνικής κοινότητας του Christchurch...Ελάχιστους από αυτούς γνωρίζουμε προσωπικά, οι υπόλοιποι μας είναι άγνωστοι, κάποιους δεν τους έχουμε δει ποτέ, αρκετούς μάλιστα μόνον "ακουστά" τους έχουμε...
Όλοι αυτοί υποτίθεται οτι έχουν τις δουλειές τους και δεν προλαβαίνουν να έρθουν σε επαφή με τους υπόλοιπους Έλληνες, σίγουρα κάποιοι από αυτούς δεν θέλουν να έρθουν σε επαφή με τους υπόλοιπους...
Τις τελευταίες μέρες όμως, η Ελληνική Εθνική ομάδα του πόλο γυναικών, βρίσκεται εδώ, για να λάβει μέρος στο 15th Fina women's water polo cup, που διοργανώνεται στην πόλη, με συμμετοχή άλλων 7 ομάδων, συμπεριλαμβανομένης και της ΝΖ... Το να έρθει λοιπόν η Εθνική ομάδα της Ελλάδας, τόσο μακριά, θα έπρεπε κανονικά να οδηγήσει μαζικά τους Έλληνες της πόλης στο κολυμβητήριο που γίνονται οι αγώνες, είτε γνωρίζουν το άθλημα είτε όχι, απλά και μόνον για την συμπαράσταση...Αντί αυτού, την πρώτη μέρα των αγώνων μαζεύτηκαν μόλις 12, την 2η 10, και όσο οι νίκες δεν έρχονται, το πράγμα πάει από το κακό στο χειρότερο, μόλις για 2 άτομα ξέρω οτι πήγαν σήμερα να δουν τον αγώνα, με την Ουγγαρία, εκτός από τους "συνήθεις υπόπτους", 2-3 οικογένειες που πηγαίνουν από την αρχή του τουρνουά...
Από την 'άλλη πλευρά φταίνε και οι διοργανωτές που σαν λαός δεν ξέρουν άλλο άθλημα εκτός από το χαζο-ράγκμπυ, και όλη η διοργάνωση έγινε με προχειρότητα: δεν υπήρξαν εκτενείς ανακοινώσεις-διαφημίσεις στον τύπο ή την τηλεόραση, για να το βρεις στο διαδίκτυο έπρεπε να ψάξεις επί τούτου και μόλις 2 ιστοσελίδες το αναφέρουν, δεν υπήρχε ούτε σήμανση στον χώρο των κολυμβητηρίων, που πρόκειται για ένα σύμπλεγμα αθλητικών εγκαταστάσεων, πάνω στον περιφερειακό της Queen Elizabeth II, ή αλλιώς όπως είναι γνωστός, QEII...
Αυτά όμως δεν είναι δικαιολογίες: Βολική η μή η ώρα, ο τόπος διεξαγωγής κλπ, έπρεπε να υπάρχει συμμετοχή στις κερκίδες, με φωνές, σημαίες και βαμμένες φάτσες, εγώ αυτό πιστεύω...Αντ' αυτού, χθες, παρόλο που ήμασταν εκεί 10 άτομα, κι ενώ μπορούσαμε να δείξουμε την συμπαράστασή μας στα κορίτσια της Εθνικής, μόνον 2 άτομα φώναζαν σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού- οφείλω να το παραδεχτώ πώς ούτε τα παιδιά μου δεν ζητωκραύγαζαν-, κι ας έχανε η ομάδα: Αν τα μετάλλια έγραφαν πάνω τους το όνομα αυτού που επρόκειτο να τα κερδίσει, θα ήταν "πουλημένα" μετάλλια...Αγωνίζεσαι για το καλύτερο, κι αν χάσεις, τουλάχιστον ξέρεις οτι προσπάθησες και η εμπειρία που αποχτάς σε κάνει σοφότερο, έτσι ώστε την επόμενη φορά να έχεις καλύτερα αποτελέσματα...
Και οι θεατές πρέπει να υποστηρίζουν την ομάδα τους, είτε κερδίζει είτε χάνει, επειδή έτσι δείχνουν τη συμπαράστασή τους, ειδικά αν αυτή η ομάδα έπαιξε καλά, και προσπάθησε...
Δεν γίνεται να θυμόμαστε οτι είμαστε Έλληνες ή οπαδοί μιας συγκεκριμένης ομάδας μόνον όταν αυτή η ομάδα κερδίζει, ενώ σιωπούμε όταν χάνει και κρυβόμαστε, ή ακόμα χειρότερα, αντιδρούμε βίαια, απέναντι στους αντιπάλους ή τους δικούς μας, όπως είναι ανεπίτρεπτο να θυμόμαστε την καταγωγή μας μόνον όταν μας συμφέρει, κι όποτε αναφερόμαστε στους προγόνους και το "ένδοξο" παρελθόν...Μα πάνω απ' όλα, άσχετα καταγωγής, πρέπει να είμαστε φίλαθλοι πάντα, να προσπαθούμε για το καλύτερο, και αν η ομάδα μας αποτυχαίνει κάποιες φορές, να το αντιμετωπίζουμε σαν φυσιολογικό και να το ξεπερνούμε, και να κοιτάμε προς το μέλλον...
Έτσι και με την ομάδα γυναικών στο πόλο: μπορεί να έχουμε φτάσει ως Εθνικό συγκρότημα ως τους τελικούς 2 Ολυμπιάδων και να έχουμε κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο +την 4η θέση στην παγκόσμια κατάταξη, αλλά ως φυσικό επόμενο, -άσχετα από τις παραφιλολογίες που έχουν γραφτεί και ακουστεί-, αυτή η Εθνική ομάδα είναι νέα και είναι λογικό να έχει και ήττες...Κι αν έχασε στους 6 αγώνες από τους συνολικά 7, κέρδισε στον τελευταίο, κόντρα στην διοργανώτρια, όμως έπαιξε καλά, απέναντι σε ομάδες ισοδύναμες, και μέχρι το επόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα, του χρόνου στην Κίνα, θα είναι πιο δεμένη και έμπειρη...Και σίγουρα θα κάνει πάλι το θαύμα της...

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ ΣΤΗ ΝΤΟΥΛΑΠΑ


ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ ΣΤΗ ΝΤΟΥΛΑΠΑ

Καθώς χάνεται το τελευταίο φως του ήλιου
που πεθαίνει στωικά κι απόψε
κι ενώ το φεγγάρι γλιστρά απ’ την κρυψώνα του,
πάνω από τα σκοτεινά πεύκα του λόφου
αναλογίζομαι τι θα ήταν άραγε πιο ανώδυνο,
ο χωρισμός, ο θάνατος, ή ο έρωτας;
Η πιο γλυκιά ανάγκη του ανθρώπου
για ν’ αγγίξει λίγες στιγμές ευτυχίας
πριν κλείσει τα μάτια του για πάντα,
είναι ν’ αφήσει το σημάδι του,
από εγωισμό,
ή ακόμα κι από αίσθημα αυτοσυντήρησης.
Τα δυνατά γονίδια,
οι ευσεβείς πόθοι της διαιώνισης του είδους του.
Πικρή αλήθεια, αφού η μικρή πολύτιμη και μίζερη ζωή μας,
εξαρτάται πάντα από την εικόνα που δείχνουμε στους άλλους,
τα επιφωνήματα θαυμασμού κι επιδοκιμασίας
και τη συστηματική επιτήδευση στους τρόπους…
Πόσο γρήγορα διαλύονται όλα,
όταν έρθει η κρίσιμη στιγμή της διανομής των ιματίων,
ανάμεσα στους δελφίνους της πατρογονικής καταξίωσης…
Και τι άδοξο που αποδεικνύεται το επερχόμενο τέλος,
για τους διεκδικητές της ακριβής υστεροφημίας!
Κι όμως τα απλά, τα απέριττα του κόσμου αυτού,
όπως το κίτρινο φεγγάρι από την ασημιά κλωστή του,
πάνω από τον τόσο κοινότυπο-κατά τα άλλα- αχνοπράσινο
όγκο των δέντρων,
ή το αντιφέγγισμα της θάλασσας,
αυτές οι τρυφερές αντανακλάσεις της μνήμης
που συντηρείται μέχρι την ώρα
που η τελευταία μας πνοή θ’ αφήσει το ανήμπορο κορμί μας,
είναι που θα συντροφεύουν το έσχατο πετάρισμα
των κουρασμένων βλεφάρων.

Και ίσως και η ανεκπλήρωτη επιθυμία
και η απογοήτευση που νοιώσαμε,
όταν αποτύχαμε να κόψουμε ένα κομμάτι λευκό σύννεφο,
κάποιο πρωινό μιας ξεχασμένης άνοιξης,
των νιάτων._


Ποίημα και φωτό
Δέσποινα Τσαφετοπούλου