Κυριακή 25 Απριλίου 2010

TO ΠΛΟΙΟ ΦΕΥΓΕΙ


TO ΠΛΟΙΟ ΦΕΥΓΕΙ

Στην έρημο της επαρχίας
βουλιάζουμε ως το γόνατο μέσα στη στάχτη,
κι αγωνιζόμαστε να κρατηθούμε στην επιφάνεια
πατώντας πάνω σε ξένα σώματα
και σκαρφαλώνοντας σε ώμους άλλων.
Αγκιστρωνόμαστε στα κατάλοιπα του παρελθόντος
κι ανασκαλεύουμε τ’ αποκαΐδια.
Προσπαθούμε μόνο να μη σκοντάψουμε πάνω στα λευκά,
απογυμνωμένα καύκαλα
προκειμένου να σώσουμε τα πολύτιμα δικά μας…
Την τελευταία στιγμή όλοι ψάχνουμε για συγχωροχάρτια.
Το πλοίο φεύγει,
στο κύμα πετάμε λουλούδια, για τους νεκρούς και τους ζωντανούς.
Στην έρημο της απουσίας
τα ζεστά πρωινά στο σπίτι, τα σκληρά σεντόνια στεγνώνουν στο σύρμα.
Και η μέρα περνάει.
Κι οι άνθρωποι επίσης, περνάνε, φεύγουν, έρχονται.
Άλλοι πάλι μένουν στάσιμοι,
κολλημένοι στον τόπο, στα πρόσωπα, στις τύψεις.
Ο χρόνος σκαλίζει αργά στα μάγουλά τους
το δρόμο των δακρύων.
Ο έρωτας διεστραμμένο αγγελούδι πια,
ένας πόνος μεταμφιεσμένος , που τη νύχτα,
δε σ’ αφήνει να ησυχάσεις,
η αρχέγονη δύναμη του φιδιού,
που σφίγγει τα φριχτά δαχτυλίδια του γύρω σου,
σε κατατρώγει,
σε καταποντίζει στο σκοτάδι ενός πρόωρου θανάτου.
Αν είσαι τυχερός και προσπεράσεις
το τέλμα, την απώλεια της αίσθησης,
την έρημο της αμφιβολίας,
ένα και μόνο άγγιγμα, ένα βλέμμα,
θα είναι το εισιτήριο για το ταξίδι με πλοίο,
στα Κύθηρα.

Δέσποινα Τσαφετοπούλου


Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Το πορτραίτο ενός πουλιού


Δέσποινα Τσαφετοπούλου

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Μοναξιά


Γυρνάς μόνος
μέσα στη γκρίζα πόλη που σφύζει και ασφυκτιά
μέσα στον θόρυβο,
τον ήχο των κινητών και των κορναρισμάτων.
Κι αν περιφέρεις τη ματιά σου
θα δεις το ίδιο αυτό απεγνωσμένο βλέμμα
και στα μάτια των άλλων
που προσπερνούν,
όπως εσύ.
Κι έλεγες
«θα ‘ρθει η άνοιξη,
και θα φανεί το χελιδόνι
κι αιμάτινα ίχνη θ’ αφήνουν οι παπαρούνες
εκεί που πριν, το χιόνι σκέπαζε»,
μα ξημέρωσε μια μέρα Κυριακή η Άνοιξη
και ο πάγος παρέμεινε να καίει
αυτό που εντός σου, κάποτε,
θα έπαιρνε ζωή από το φως.
Η γκρίζα πόλη έμεινε άχρωμη
τί κι αν τα σφενδάμια φύλλωσαν στις πολύβουες λεωφόρους
τί κι αν φωτίζονται περισσότερο από τις ηλιαχτίδες
οι χαραμάδες των έρημων αισθήσεων
σαν για εξιλέωση,
ενώ τίποτε δεν έχει αλλάξει,
νομίζεις.

Κι όμως κάπου μέσα απ’ το χαμό
αχνοφαίνεται η αντίπερα ακτή,
ειρηνική και αξεπέραστα υπανάπτυκτη
όπως τα πρωτογενή συναισθήματα,
το πάθος,
κάποτε αυτοσκοπός,
τώρα ηθελημένη απομόνωση,
και απουσία επαφής.
Μα ακόμα κι αν η σκέψη
ταξιδέψει στους μακρινούς ορίζοντες,
εκεί που ο ουρανός και η θάλασσα ενώνουν τις πνοές τους
και σε παρασύρουν σε μιαν άλλη τρικυμία αγγιγμάτων,
οικείων, παρελθοντικών και ιδιαζόντων,
αυτό το απέραντο μπλε,
απόλυτα διαβρωτικό,
θα θρυμματίσει όπως πάντα
τα πάντα,
θα κατακλύσει πόρους,
και στεγανά
αυτή η ακατάλυτη διαφάνειά του
που θα εξαντλήσει,
το απαραβίαστο της ερμητικής μνήμης,
της μοναξιάς σου…

Δέσποινα Τσαφετοπούλου

(Η φωτό είναι από το devianart)

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Βιογραφικό σημείωμα


Όταν επικοινώνησα με τις εκδόσεις Σίλφιο για να τους στείλω τα ποιήματα που συμπεριελήφθηκαν στην Ανθολογία Νέων Ποιητών, μου ζήτησαν και ένα βιογραφικό...
Το σκέφτηκα αρκετά καλά, στο νού μου ήλθαν τα βιογραφικά που φτιάχνουμε όταν θέλουμε να κάνουμε αίτηση για δουλειά, σε έναν οργανισμό, μια εταιρεία, μετά σκέφτηκα τα άλλα βιογραφικά ορισμένων καλλιτεχνών, και γράφουν μέσα τα μύρια όσα άχρηστα -εκτός από τους τίτλους σπουδών, και που μόνον το αγαπημένο τους χρώμα, ή το αγαπημένο φαγητό, λείπει...
Είχα ξεκινήσει κάποτε να γράφω ένα ποίημα στο οποίο έδινα όλες τις απαραίτητες συστάσεις σχετικά με το άτομό μου, αλλά ταυτόχρονα αυτοσατυριζόμουν κιόλας, με τον τίτλο "Μικρό βιογραφικό σε τρίτο πρόσωπο". Το είχα στείλει τελικά, ως συνοδευτικό με τα ποιήματα με τα οποία συμμετείχα σε έναν διαγωνισμό, πριν από έναν χρόνο περίπου, στα Γιάννενα...
Τελικά δεν έμαθα τί έγινε και πώς πήγε, δεν με ειδοποίησαν ποτέ, δεν έμαθα τίποτα...Προσβλήθηκαν από το ποίημα και απέσυραν τη συμμετοχή; Έχασα; Κέρδισα; Δεν παρέλαβαν την συμμετοχή μου ποτέ; Άγνωστο...
Προσπάθησα να μάθω, αλλά προφανώς κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να με ενημερώσει ή να διαβάσει το αίτημά μου που στάλθηκε με μέηλ ενώ τα ποιήματα με το κανονικό ταχυδρομείο, 3 εβδομάδες πριν από τη λήξη της προθεσμίας...
Κράτησα λοιπόν τον τίτλο, και άλλαξα το περιεχόμενο και έγραψα:
"Η Δέσποινα Τσαφετοπούλου γεννήθηκε στο Βόλο. Ασχολείται με την ποίηση και τη συγγραφή από νεαρή ηλικία, ενώ επαγγελματικά σταδιοδρομεί ως σχεδιάστρια και κατασκευάστρια χειροποίητου κοσμήματος. Ζει με την οικογένειά της στο Christchurch της Νέας Ζηλανδίας".
Και το έστειλα με μέηλ, στο Σίλφιο, μαζί με τα ποιήματα...
Πριν από 2 μέρες, μίλησα με φιλικό μου άτομο στο Βόλο, που παρέλαβε το βιβλίο από την μητέρα μου (εγώ δεν το έχω δει ακόμα), και μου περιέγραψε την έκδοση, και επίσης μου διάβασε κάποια από τα βιογραφικά και μου φάνηκε πώς δεν ταίριαζα εγώ με όλους αυτούς τους ποιητές καριέρας, και πώς το βήμα να εκδώσω κάποια από τα κομμάτια μου, ίσως ήταν υπερβολικά μεγάλο, τελικά...Δεν εννοώ οτι θεωρώ τον εαυτό μου κατώτερο από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες στην προσπάθεια, αλλά εγώ, δεν μπορώ να δηλώσω σε καμία περίπτωση οτι είμαι "ποιήτρια" (αλλά διασκεδάζω με τον φίλο μου τον Πέτρο, που μου είπε οτι είμαι "ποιήτρια κοσμημάτων και ποιημάτων" :)
Μου φαίνεται απίθανο πώς και τα 3 ποιήματα που έστειλα, μπήκαν στο τυπογραφείο, ενώ το στυλ μου δεν είναι μοντέρνο, αλλά ούτε και χρησιμοποιώ ρίμα: αν και η έκδοση της ΕΚΠΟΛ  Μαγνησίας πριν από 2 χρόνια, περιλάμβανε μόνον το  κομμάτι "Το Πλοίο Φεύγει", τα κομμάτια "Μοναξιά", η "Επιστροφή της Σιωπής" και η "Αυτοαναίρεση", παρά το οτι αφηγούνται αυτοτελείς ιστορίες, κτελικά, μπορούν να λειτουργήσουν και  σαν ένα μόνο ποίημα σε συνέχειες...
(Στο επόμενο ποστ, το πρώτο από τα ποιήματα)

Δέσποινα Τσαφετοπούλου

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Ο Ίασπης (γ' μέρος)

Αυτό είναι το τρίτο και τελευταίο μέρος των αναρτήσεων που αφιερώσαμε στον ίασπη: τα είδη που ακολουθούν είναι επίσης από τα πιο όμορφα της πέτρας αυτής, αλλά οπωσδήποτε όχι τα τελευταία...
Πρώτος είναι ο κίτρινος ίασπης, άλλοτε σκουρότερος και άλλοτε ανοιχτότερος σε επόχρωση, και αρκετές φορές με φλέβες, ή ζώνες...Αποτελεί κοινό είδος...
Ο "δαλματικός" -διάστικτος ίασπης, μια πανέμορφη πέτρα...

Ο λεγόμενος coffebean ίασπης, που πήρε το όνομά του από τα πλατιά καφέ στίγματα που εμφανίζει...

Ο λεγόμενος Picasso Jasper, με υπέροχους χρωματισμούς...Υπάρχει και σε ασπρόμαυρο χρώμα, με σχέδια(-φλέβες) που θυμίζουν γραμμές

Ο πανέμορφος Kambaba Jasper, με την σκούρα πράσινη απόχρωση...
Και για το τελείωμα, ένα γραμματόσημο της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τον πράσινο ίασπη...
Δέσποινα Τσαφετοπούλου

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Περι ανωνυμίας στα μπλογκ

Λοπόν, το φετινό καλοκαίρι στη ΝΖ, ήταν το πιο άθλιο καλοκαίρι που έχω ζήσει: Όλο βροχές, συννεφιές, υγρασία, και καθόλου μπάνια στη θάλασσα.... Το καλό είναι οτι μπορέσαμε να πάμε ένα ταξιδάκι στο Βόρειο νησί, και να βγάλουμε πολλές- πολλές φωτό...
Αυτή τη μία βδομάδα που φάγαμε τα χιλιόμετρα με το κουτάλι, στους στενούς, αργούς και κακοτράχαλους ΝΖηλανδικούς δρόμους, μου ήρθε η ιδέα να ανοίξω αυτό το μπλογκ, που είναι το πρώτο που έχω στο όνομά μου: στο παρελθόν έχω ανοίξει άλλα 4, από τα οποία το ένα έκλεισε διαπαντώς, ένα έχει μείνει στάσιμο (λόγω του οτι φιλοξενεί μια συγγραφική μου προσπάθεια  που ολοκληρώθηκε),  καθώς και 2 ακόμα, σε πλήρη λειτουργία....
Στο ένα από αυτά τα 2 (με διαφορετικά ψευδώνυμα και χωρίς σύνδεση το ένα με το άλλο) ποστάρω συχνά-πυκνά φωτό από την χώρα και το ταξίδι του καλοκαιριού, και αναρωτιέμαι κάθε τόσο, αν κάποιος που επισκέπτεται το μπλογκ, εκτός από το να κοιτά και να "παίρνει" τις φωτό για να τις βάζει φόντο στο pc  του, να τις χρησιμοποιεί και με άλλους σκοπούς (θα έγραφα μερικούς, αλλά καλύτερα ας μην βάζω ιδέες ;)
Και σκέφτομαι, οτι κανένας απολύτως δεν είναι ασφαλής, και πώς ότι πεις, γράψεις, δείξεις, μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου...Αλλά επίσης και πώς παρά την ανωνυμία, τα ψευδώνυμα και όλα, ποτέ κάποιος δεν είναι απόλυτα κρυμμένος, και πώς υπάρχουν τρόποι να σε βρει κάποιος αν θέλει και ξέρει, ή αν είναι δικτυωμένος καλά...
Πάντως, οι περισσότεροι από μας, ανοίξαμε τα μπλογκ μας για την πλάκα μας, εν είδει ηλεκτρονικού ημερόλογίου, ή σαν ένα παράθυρο στον έξω κόσμο...Και παρά τα όσα ακούμε να συμβαίνουν, την κούραση ή την ανία -που κατα καιρούς μας πιάνει-, μιλώντας για μένα προσωπικά, πρέπει να παραδεχτώ, πώς ξενιτιά χωρίς μπλογκ, δεν υποφέρεται...

Δέσποινα Τσαφετοπούλου